Zygmunt Schreter (Szreter) (Łódź 1886 - Paryż 1977) – malarz pochodzenia żydowskiego; syn łódzkiego fabrykanta tkanin. Od dziecka wykazywał duże zdolności plastyczne i muzyczne - dla ojca rysował projekty wzorów tkanin, a matka uczyła go gry na skrzypcach. Wybuch I wojny światowej zastał go w Karlsbadzie, gdzie został internowany. Później przebywał w Berlinie, związany ze środowiskiem żydowskiej i rosyjskiej emigracji. Utrzymywał się wówczas z gry na skrzypcach, grając w filharmonii berlińskiej i teatrze Maksa Reinhardta. Równocześnie uczył się malarstwa w prywatnej szkole Louisa Corintha i Martina Brandenburga. W 1934 wyjechał do Francji. Początkowo przebywał w Cannes, później w Paryżu, gdzie wszedł w krąg artystów skupionych wokół Mojżesza Kislinga. W latach II wojny światowej ukrywał się w Paryżu. Tam też pozostał po wojnie, wiele jednak podróżując, Był w Hiszpanii, Finlandii, Szwajcarii, w Izraelu i Stanach Zjednoczonych. Malował portrety, martwe natury i wnętrza, a przede wszystkim wiele barwnych pejzaży, przeważnie z Francji i Hiszpanii. Często posługiwał się szpachlą. W jego obrazach dostrzega się wpływy Corintha, postimpresjonistów i specyficzną ekspresję tzw. „Szkoły Paryskiej”. W latach trzydziestych pokazywał swoje prace na licznych wystawach zbiorowych - w Salon d’Automne i Salon Tuileries w Paryżu oraz w Łodzi, Amsterdamie, Berlinie, Honfleur. Miał także szereg wystaw indywidualnych, m.in. w Łodzi, Berlinie, Paryżu, Jerozolimie. W roku 1960 artysta otrzymał obywatelstwo francuskie; w niektórych opracowaniach wymieniany jest jako artysta francuski.