Max Rimboeck był przede wszystkim portrecistą, ale malował także pejzaże i martwe natury. Malarstwem zainteresował się bardzo wcześnie - już jako kilkunastoletni chłopiec kopiował obrazy w Starej Pinakotece w Monachium. Wcześnie rozpoczął też studia w Akademii; początkowo na wstępnych kursach w pracowni Karla von Marra, później pod kierunkiem H. Halbermanna i A. Hengelera. W 1909 jeździł do Berlina, a następnie odbył studyjne podróże do Francji, Belgii Holandii, Danii, Włoch i Szwajcarii. Wiele portretów namalował jeszcze przed I wojną światową.. Po wojnie ponownie podjął naukę w Akademii. Poświęcił się wówczas studiom nad malarstwem W. Leibla. Był wziętym portrecistą, cenionym za umiejętność psychologicznej charakterystyki modela oraz za malarskie walory swych płócien - ich wysmakowaną kompozycję, koloryt, światło. W roku 1950 w monachijskiej Galerii Juliusa Böhlera odbyła się duża indywidualna wystawa prac artysty.