Danuta Urbanowicz od 1951 studiowała w ASP w Krakowie w pracowniach profesorów Jacka Pugeta, Adama Marczyńskiego, Jonasza Sterna i Czesława Rzepińskiego, pod którego kierunkiem uzyskała dyplom z malarstwa w 1957. W latach 1957-1962 współpracowała z teatrem lalkowym „Widzimisie“ w Nowej Hucie. W końcu lat 50. wraz z Julianem Jończykiem, Januszem Tarabułą, Witoldem Urbanowiczem i Jerzym Wrońskim współtworzyła „Grupę Nowohucką“. Wystawa grupy w Galerii Krzysztofory w 1960 stała się manifestacją młodych artystów, zbuntowanych przeciw akademickiej, postkolorystycznej tradycji. Od 1961 artystka jest członkiem „Grupy Krakowskiej“, z którą wielokrotnie wystawiała. Lata 1962-1963 spędziła na stypendium w Paryżu. Od 1964 jest pedagogiem na Wydziale Form Przemysłowych ASP w Krakowie. Główną dziedziną jej twórczości jest malarstwo materii, w którym wykorzystuje rozmaite materiały i surowce. Używa gotowych przedmiotów takich, jak szyldy, tablice rejestracyjne samochodów, a z materiałów - tkanin i fragmentów gotowych ubrań, np. z dżinsu. W latach 60. zestawiała te elementy z szerokimi płaszczyznami koloru, w nowszych pracach stosuje większe zróżnicowanie faktur. Zajmuje się też malarstwem monumentalnym (fresk, sgraffito, mozaika) oraz różnymi dziedzinami projektowania. Artystka wystawiała najczęściej w latach 60., biorąc udział m.in. w Wystawie Malarstwa w XV-lecie PRL, Warszawa 1961 oraz w Festiwalach Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (1962, 1964, 1968). W latach 90. jej twórczość przypomniały wystawy w krakowskiej Galerii Zderzak.