Jan Sawka od 1964 studiował architekturę na Politechnice Wrocławskiej i od 1969 malarstwo i grafikę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Studia ukończył w 1972. Jednocześnie od 1970 pracował w Krakowie, gdzie był kierownikiem graficznym studenckiego Teatru STU, i w Warszawie, gdzie podobną funkcję pełnił w klubie „Stodoła“. Na lata te, do wyjazdu artysty za granicę w 1976, przypada apogeum jego twórczości plakatowej i graficznej. Wraz z Janem Jaromirem Aleksiunem, Eugeniuszem Getem-Stankiewiczem, Jerzym Czerniawskim, Andrzejem Dudzińskim, Andrzejem Krauze i in. współtworzył krąg artystów związanych z kulturą studencką. Tworzył w stylistyce, określanej wtedy jako „psychodeliczna“ - stłoczone, ruchliwe, kolorowe sceny z postaciami ubranymi na modłę hippisowską, lewitującymi przedmiotami, emblematami młodzieżowymi, jak znak pacyfistów, emblematami itp. Styl ten, wspólny ówczesnym plakatom, przypinanym znaczkom, drukom, okładkom płyt, scenografiom festiwali i koncertów młodzieżowych, zaskarbił jego twórcom miano „wielowarsztatowców“. W 1976 Sawka wyjechał do Paryża, następnie do USA, gdzie osiadł na stałe. Wiele lat pracował w Nowym Jorku, m.in. jako ilustrator "New York Timesa". Otrzymał „Oskara malarstwa“ na Międzynarodowym Festiwalu Malarstwa Współczesnego, Cagnes-sur-Mer 1975, złoty medal na Międzynarodowym Biennale Plakatu, Warszawa 1978 i wiele innych nagród. Publikował teksty o sztuce w periodykach, m.in. „Graphis“ (1982-87), "Arts Magazine" (1983) oraz w wydawnictwach książkowych. Zajmuje się malarstwem, rzeźbą, scenografią. Był autorem oprawy plastycznej tournée rockowej grupy The Grateful Dead w 1989. Od tego czasu zaczął eksperymentować w dziedzinie monumentalnych realizacji multimedialnych, łączących sztukę z elektroniką (jedną z takich prac eksponował na „Expo’92“ w Sewilli). Zmarł 9 sierpnia 2012 w Stanach Zjednoczonych.