Maria Anto (wł. Czarnecka-Antoszkiewicz, ur. w Warszawie 15 XII 1936) studiowała na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie pod kierunkiem Stefana Płużańskiego i Michała Byliny. Dyplom uzyskała w 1960. W 1963 wzięła udział w Biennale Sztuki w Sao Paulo. Regularnie wystawiała w kraju. Szybko wykształciła własny styl malowania, poetykę i nastrój, które odróżniają jej malarstwo od współczesnych. Wiotkie, zwiewne postaci z jej obrazów, bliskie twórczości prymitywów, znajdują się w nierealnych pejzażach i wnętrzach, dalekich od reguł perspektywy, bliskich natomiast logice marzeń sennych. Bajkowa, oniryczna aura malowanych przez nią scen jest też podkreślona przez ciemną kolorystykę, rozjaśnianą niekiedy gwałtownymi smugami światła. W okresie stanu wojennego Maria Anto uczestniczyła w niezależnym życiu artystycznym. Eksponowała swe prace na wystawach kościelnych i prywatnych (m.in. na cyklicznych „Spotkaniach ze sztuką“ w parafii Miłosierdzia Bożego na Żytniej w Warszawie). Potem powróciła do swojej typowej poetyki, nieco pokrewnej malarstwu naiwnemu.