Paweł Kowalewski studiował w latach 1979-1983 na Wydziale Malarstwa warszawskiej ASP. Dyplom uzyskał w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. Od 1985 wykłada na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego w macierzystej uczelni. W styczniu 1983 wspólnie z kolegami: Ryszardem Grzybem, Jarosławem Modzelewskim, Włodzimierzem Pawlakiem i Ryszardem Woźniakiem zorganizował w Pracowni Dziekanka wystawę, która okazała się pierwszym wystąpieniem „Gruppy“ (wkrótce jej skład uzupełnił Marek Sobczyk). Odtąd aż do 1992 Kowalewski uczestniczył w większości zbiorowych wystaw i akcji „Gruppy“, współredagował też jej pismo „Oj dobrze już“, w którym zamieszczał artykuły teoretyczne i krytyczne. Równolegle z działalnością w „Gruppie“ od 1984 prezentował wystawy indywidualne, uczestniczył też w wystawach kościelnych i ważnych manifestacjach zbiorowych młodych artystów, jak I i II Biennale „Droga i Prawda“, Wrocław 1985 i 1987 (wyróżnienie), I Biennale Sztuki Nowej, Zielona Góra 1985, „Ekspresja lat 80-tych“, Sopot 1986, „Co słychać“, Warszawa 1987 i in. Jego malarstwo początkowo wpisywało się w ruch nowo-ekspresyjny zarówno swą stylistyką - zamaszystym gestem, mocną kolorystyką, skłonnością do karykatury i brutalizacji form, jak tematyką - nawiązującą do wątków religijnych, literackich, historycznych, a czasem do traumatycznych przeżyć związanych ze stanem wojennym. W końcu lat 80. artysta namalował patriotyczno-nostalgiczny cykl „"Litewski“, równolegle powstała seria małych rzeźb w modelinie, powtarzających niektóre motywy z obrazów. Na przełomie lat 80. i 90. Kowalewski tworzył wystawy-instalacje zbudowane z obrazów, collages i przedmiotów gotowych (cykle „Ćwiczenia z estetyki, w której wzrastałem“, „Fin de siecle“). Po 1992 zaniechał udziału w wystawach, skupiając się na prowadzeniu własnej firmy reklamowej i pracy pedagogicznej.

W ostatnich latach powrócił do wystawiania biorąc udział w kilkunastu wystawach zbiorowych i indywidualnych m.in.: 2013  MCSW „Elektrownia”, Radom; 2015, Tel Awiw, Izrael; 2016  Galeria Propaganda, Warszawa.