Antoni Fałat (Warszawa 1942, mieszka w Warszawie)  studiował na Wydziale Malarstwa i Grafiki warszawskiej ASP. Dyplom z wyróżnieniem u Aleksandra Kobzdeja uzyskał w 1969. Był współzałożycielem grupy „Aut” i ruchu artystycznego „O poprawę”. Należy do najwybitniejszych malarzy debiutujących na przełomie lat 60. i 70. Reprezentował oryginalną odmianę fotorealizmu, biorąc za wzór dla swych obrazów stare, XIX-wieczne fotografie z rodzinnych albumów. Nostalgiczny wyraz prac, ich monochromatyczny (z przewagą czerni i błękitów) koloryt, przede wszystkim zaś nawiązywanie do prywatnych, domowych tradycji, będących jednocześnie tradycjami narodowymi – to cechy wielkiego cyklu malarskiego „Portrety polskie” (1969-74). W późniejszych latach artysta urozmaicił kolorystykę obrazów, częściej też wprowadzał do nich akcenty ironii i humoru. Od debiutu w 1968 wystawiał wielokrotnie indywidualnie i na przeglądach zbiorowych, zdobywając wiele nagród, jak Złoty Medal na III Festiwalu Sztuk Pięknych, Warszawa 1970, I nagroda na wystawie „Łowiectwo w sztukach plastycznych“, Warszawa 1976, I nagroda równorzędna w konkursie „Bielska Jesień 91“ i in. W 1992 utworzył Europejską Akademię Sztuk w Warszawie, którą kieruje do dziś. W latach 1992-1996 był członkiem Rady Kultury przy Prezydencie RP. W 1997 otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania. Obok malarstwa zajmuje się rysunkiem, grafiką użytkową i tkaniną artystyczną.