Maria Dunin-Piotrowska urodziła się w Kamieńcu Podolskim, studiowała w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Tadeusza Pruszkowskiego, Wojciecha Jastrzębowskiego, Ludwika Gardowskiego i Edwarda Trojanowskiego. Członek Stowarzyszenia Artystów Grafików „Ryt" oraz Związku Polskich Artystów Grafików. W 1936 odbyła się indywidualna wystawa prac artystki w gmachu warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Mieszkała na zmianę w Warszawie i rodzinnym Kamieńcu, zaś od roku 1936 kolejno w Sierpcu i Płońsku. Zajmowała się niemal wyłącznie drzeworytem, chętnie barwnym lub lawowanym. Sporadycznie uprawiała miedzioryt i litografię. We wczesnych pracach nawiązywała do drzeworytu ludowego, np. cykl Przysłowia polskie (1927) czy ilustracje do psalmu Kto się w opiekę odda... (1928). Stosowała wówczas często tak zwane groszkowanie, potęgujące wrażenie archaizacji. Po roku 1931 kładła w swych pracach nacisk na operowanie szerokimi, kontrastującymi plamami czerni i bieli (Żydzi, Powódź, Madonna). Ryciny z lat 1934 - 1937 ukazują zainteresowanie artystki groteską (Akwarium, Zoo, Szympans na spacerze) oraz tematyką sportową.