Roman Artymowski (Lwów 1919 - Łowicz  1993) studiował w l. 1945-49 w ASP w Krakowie, uzyskując dyplom u Eugeniusza Eibischa. W 1950 podjął pracę pedagogiczną w ASP w Warszawie. W 1953-56 wraz z żoną Zofią pracował przy polichromii odbudowywanych kamieniczek Starego i Nowego Miasta, za co w 1953 otrzymał nagrodę państwową II st. (zespołową). Równolegle w 1953-59 był redaktorem graficznym „Przeglądu Artystycznego”. Następnie wykładał w uczelniach artystycznych w Bagdadzie. Po powrocie podjął pracę pedagogiczną jako docent PWSSP w Łodzi (1969-75), w l. 1971-75 był rektorem tej uczelni. Od 1975 ponownie wykładał w ASP w Warszawie, w 1982 został profesorem, w l. 1982-84 pełnił funkcję rektora. Artymowski od połowy lat 50. tworzył kompozycje abstrakcyjne lub na pograniczu . W malarstwie, zwłaszcza akwarelowym, stosował niekiedy swobodnie rozlaną plamę, co zbliża jego wczesną twórczość do abstrakcji informel. W latach 60. i 70. zdyscyplinował formę, ograniczając się do różnych rozwiązań kolorystycznych.