Kazimierz Wiszniewski uczył się początkowo w Instytucie Głuchoniemych w Warszawie, który ukończył w 1909. Następnie studiował w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Ignacego Pieńkowskiego i Stanisława Lentza (od 1911). Kontynuował naukę w prywatnej szkole malarstwa Konrada Krzyzanowskiego. Edukację artystyczną zakończył w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych u Mieczysława Kotarbińskiego, Edmunda Trojanowskiego i Władysława Skoczylasa. W 1924 przeniósł się do Lublina, następnie mieszkał w Puławach i Węgrowie na Podlasiu, a po II wojnie światowej w Kielcach i Krakowie. W 1950 wstąpił do ZPAP. Zajmował się grafiką warszatową, głównie drzeworytem, pobocznie malarstwem i rysunkiem. Dzięki wytrwałej pracy i mimo ułomności (był głuchoniemy) osiagnął znaczącą pozycję w środowisku międzywojennych grafików. Tworzył pejzaże, widoki architektoniczne, portrety i kompozycje religijne. Wykonywał też ilustracje książkowe i ekslibrisy. Stylizował swe prace pod wpływem sztuki ludowej i Władysława Skoczylasa, którego uważał za swojego mistrza.