Pietro Lazzari jako 15-latek zaczął naukę w pracowni rzeźbiarskiej. Brał udział w I wojnie światowej. W 1922 ukończył studia artystyczne w szkole sztuk zdobniczych w Rzymie. Niedługo potem zadebiutował wystawą indywidualną. W tym okresie współpracował z pismem „Il Messaggero” jako rysownik. W 1925 po raz pierwszy wyjechał do USA jako uczestnik wystawy zbiorowej w nowojorskiej New Gallery. W 1926 ożenił się z Amerykanką. Po kolejnych czterech podróżach między Włochami i USA ostatecznie osiedlił się w Nowym Jorku w 1929. Uczestniczył w wielu wystawach, między innymi w New Gallery, gdzie był jednym z dziewięciu wystawców na równi z innymi wybitnymi artystami takimi jak Gauguin, Rousseau, Pablo Picasso, czy Amadeo  Modigliani. Współpracował jako rysownik z czasopismami, wykonywał też szkice podczas procesu sądowego o porwanie dziecka Lindbergha. W 1936 otrzymał obywatelstwo USA. W latach 1936-1942 wykonywał freski na zamówienie U.S.Section of Fine Arts. W 1942 przeniósł się do Waszyngtonu. Uczył malarstwa i rzeźby w The American University, a w latach 1948-1950 kierował Wydziałem Sztuki w Dumbarton College. W 1950 otrzymał stypendium Fulbrighta na studia nad sztuką etruską. Zajmował się równolegle malarstwem, rysunkiem i rzeźbą. Wykonał wiele rzeźbiarskich portretów osobistości współczesnych, jak Eleanor Roosevelt, papież Paweł VI i in. Jest reprezentowany w czołowych zbiorach muzealnych i galeriach, np.:  Whitney Museum of American Art, Art Institute of Chicago, Smithsonian Institution, San Francisco, Museums of Fine Art i wielu innych.