Gabriele Münter edukację artystyczną rozpoczęła w 1897 w szkole artystycznej dla kobiet w Düsseldorfie. W latach 1898-1900 przebywała w Stanach Zjednoczonych. Po powrocie - w 1901-1902 - by-ła uczennicą Angelo Janka w szkole dla kobiet (Schule des Künstlerinnen-Vereins) w Monachium. Później w 1902 kształciła się w szkole prowadzonej przez stowarzyszenie „Phalanx“, początkowo pod kierunkiem W. Hüsgena, następnie Wassila Kandinsky’ego, z którym połączyło ją uczucie. W latach 1903-1908 oboje wiele podróżują, odwiedzając Holandię, Tunezję, Belgię, Włochy, Szwajcarię i Francję. Na dłużej zatrzymują się w Paryżu, poznając m.in. twórczość Cézanne’a i fowistów. Po powrocie do Monachium w 1908 Gabrielle, wraz z Kandinskym, Aleksiejem Jawlenskym i Marianne von Werefkin, wyjeżdża do podalpejskiego miasteczka Murnau, gdzie maluje w plenerze, a wkrótce kupuje dom, w którym odtąd często przebywa. W 1909 wchodzi w skład „Neue Künstlervereinigung“ - Nowego Stowarzyszenia Artystów, założonego z inicjatywy Kandinsky’ego i Jawlensky’ego, które, m.in. organizuje w Monachium wystawy z udziałem awangardowych artystów francuskich - fowistów i kubistów. W 1911 - tak jak Kandinsky, Franz Marc i kilku innych - Münter występuje jednak z tego stowarzyszenia. W grudniu 1911 bierze udział w pierwszej wystawie zorganizowanej przez redakcję Der Blaue Reiter, specjalnego almanachu o nowej sztuce europejskiej (wyd.1912); w roku następnym uczestniczy w drugiej wystawie tej grupy. W 1913 wystawia na w Pierwszym Niemieckim Salonie Jesiennym w Berlinie. W 1914 wobec wybuchu I wojny światowej, gdy Kandinsky, jako obywatel rosyjski musi opuścić Niemcy, Gabrielle wyjeżdża z nim do Szwajcarii. Później sama jedzie do Berlina, Kopenhagi i Sztokholmu, gdzie ostatni raz spotyka się jeszcze z Kandinskym, który następnie wyjeżdża do Moskwy. Lata 1918-1928 spędziła w Kopenhadze, w 1929-1930 podróżowała po Francji, by w 1931 wrócić na stałe do Murnau. Wczesne pejzaże artystka malowała pod wyraźnym wpływem francuskiego impresjonizmu (Widok z okna w Sevres, 1906). Po roku 1908 jej twórczość kształtowała się w kręgu twórców monachijskiego ekspresjonizmu. W powstałych wówczas obrazach krytycy - obok inspiracji fowizmem - dostrzegli również nawiązanie do ludowych, bawarskich malowideł na szkle, z plamami czystych barw obwiedzionych mocną linią. Malowała portrety, pejzaże, martwe natury. Zajmowała się także grafiką.