Hans Bahrmann od roku 1904 uczył się pod kierunkiem Maxa Bermutha w Szkole Przemysłu Artystycznego (Kunstgewerbeschule) w Wuppertal-Barmen, a po 1914 był uczniem Hansa Baluschka w Berlinie. W latach 20. należał do Stowarzyszenia Artystów w Wuppertalu. Przed, a także i po pierwszej wojnie światowej imał się różnych zajęć zarobkowych, pracując m.in. jako kasjer czy konduktor. Po 1920 zajął się głównie malarstwem, dając się poznać przede wszystkim jako portrecista inteligencji i zamożnego mieszczaństwa (m.in. portrety fabrykantów czy profesorów). Malował także martwe natury, pejzaże, rodzajowe sceny z codziennego życia robotników oraz wyraziste portrety robotnic utrzymane w stylu dziewiętnastowiecznego realizmu. Zajmował się także fotografią. Uczestniczył w licznych wystawach, m.in. w Reinscheid (1933), Wuppertalu, Monachium (1930, 1939, 1940), Hadze (1940). Większy zbiór prac artysty znajduje się w Muzeum w Wuppertalu.