Jerzy Kałucki studiował na Wydziale Scenografii krakowskiej ASP, uzyskując dyplom w 1957. Projektował scenografie do spektakli w teatrach na Śląsku (m. in. Opera Śląska w Bytomiu, teatry w Katowicach i Sosnowcu), a także dla Teatru TV. Od 1981 wykładał malarstwo w PWSSP (obecnie ASP) w Poznaniu, od 1994 jako profesor. Od początku lat 60. wiele wystawiał, najczęściej w Galerii Krzysztofory w Krakowie, gdzie miał kilkanaście wystaw indywidualnych. Brał też udział w zbiorowych wystawach Grupy Krakowskiej, do której wstąpił w 1976. Uczestniczył w imprezach ruchu awangardowego w Polsce, m.in.: Plener Koszaliński, Osieki 1970; Sympozja "Złotego Grona", Zielona Góra 1969 i 1975; "Przestrzeń miasta", Chełm 1978; "Język geometrii", Białowieża 1983. Jego poszukiwania malarskie skupiają się na problemie przestrzeni. Początkowo tworzył kompozycje zbliżone wyrazem i sposobem opracowania do strukturalistycznej odmiany malarstwa materii, wprowadzając do swych prac elementy collage'u. Od lat 70. prowadził poszukiwania zbieżne z konceptualizmem, tworząc z użyciem różnych materiałów obiekty i instalacje oparte na wyliczeniach matematycznych i geometrycznych studiach nad przestrzenią. Sprawom tym artysta poświęcał też prace teoretyczne i teksty, zamieszczane w katalogach i czasopismach artystycznych.