Leon Dołżycki (Lwów 1888 - Kraków 1956)- malarz, grafik, scenograf, pedagog. Egzamin dojrzałości otrzymał w seminarium nauczycielskim we Lwowie w roku 1907, studia artystyczne odbył w latach 1907-1912 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni F. Ruszczyca i J. Mehoffera. W latach 1910-11 odbył podróże do Wiednia, Monachium i Włoch, rok później do Paryża, gdzie zainteresował się dziełami impresjonistów i kubistów. Od roku 1911 rozpoczął w krakowskiej Państwowej Szkole Realnej pracę pedagogiczną, którą przez całe życie wiązał z działalnością twórczą. Zadebiutował w roku 1913 wystawiając obrazy w Salonie TZSP w Warszawie a następnie na I Wystawie Polskiego Malarstwa w Stanisławowie. W latach 1918-1922 był członkiem ugrupowania Formistów i organizował pierwszą prezentacje tej grupy we Lwowie w roku 1918. Od 1919 –1922 pracował jako scenograf w Teatrze Wielkim w Poznaniu, należał też do poznańskiej grupy artystów wielkopolskich Plastyka, z którą wystawiał w latach 1926-1929. Od roku 1936 mieszkał w Warszawie, uczył w Gimnazjum im. A. Mickiewicza. Podczas wojny organizował konspiracyjne wystawy malarstwa i prowadził tajne nauczanie. Jego przedwojenna twórczość w większości uległa zniszczeniu podczas Powstania Warszawskiego. Po woj-nie przez rok (1945/1946) był wykładowcą w krakowskiej ASP a następnie do roku 1949 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Od roku 1952 związał się z Wydziałem Grafiki Propagandowej krakowskiej ASP w Katowicach, w 1959 został mianowany profesorem zwyczajnym. Początkowo, do ok. 1916 roku, twórczość artystyczna Dołżyckiego kształtowała się pod wpływem francuskich postimpresjonistów, fazę formistyczną charakteryzowała zdynamizowana i syntetyczna forma obwiedziona konturem, oszczędna kolorystyka i silna ekspresja. Zajmował się wówczas głównie grafiką. Pod koniec lat 20-tych malował obrazy o motywach pejzażowych a także tematyce sportowej charakteryzujące się zwartą konstrukcją i uproszczonym kolorytem. W połowie lat 30-tych jego prace malarskie zdominowały zagadnienia kolorystyczne i analiza barw. W latach powojennych malował przede wszystkim martwe natury i pejzaże, które są syntezą jego wieloletnich doświadczeń i przemyśleń artystycznych.