Yaacov Gipstein (który później przyjął pseudonim Agam) studiował w latach 1946-1948 w Akademii Sztuki „Bezalel” w Jerozolimie, a nastąpnie od 1949 w Zurichu u Johannesa Ittena i Maxa Billa. W 1951 osiedlił się na stałe w Paryżu, gdzie nawiązał kontakty m. in. z Fernandem Légerem i Auguste Herbinem oraz – później – ze środowiskiem surrealistów. Poczynając od swej pierwszej wystawy indywidualnej pt. „Obrazy przekształcalne” w Galerie Graven w 1953, Agam stał się czołowym reprezentantem sztuki kinetycznej, jak również, od przełomu lat 50. i 60. – op-artu.
Jest pełnym inwencji konstruktorem form przestrzennych, kompozycji malarskich, instalacji i wielu znanych rzeźb w przestrzeni publicznej. Łączy w nich efekty wizualne z dźwiękiem i działaniem sił naturalnych, jak światło, ruch powietrza itp. Jego twórczość jest reprezentowana w czołowych kolekcjach muzealnych świata, miał retrospektywy m. in. w Musée National d’Art Moderne w Paryżu (1972), Guggenheim Museum w Nowym Jorku (1984), muzeach w Tokio i Osace (1989) i wielu innych.
Jest autorem znanych realizacji malarsko-przestrzennych, jak „Salon” w Pałacu Elizejskim w Paryżu (1972) czy murale w budynku Parlamentu w Strasburgu (1977), a także wielu prac w otwartej przestrzeni, jak konstrukcje w Parc Floral w Paryżu (1971), w siedzibie koncernu AT&T w Nowym Jorku (1974), monumentalna muzyczna „Fontanna” w dzielnicy La Défense w Paryżu (1975). W latach 80. stworzył wiele realizacji tego typu w Izraelu. Zajmuje się również teoria sztuki i działalnością pedagogiczną. Stworzył metodę edukacji wizualnej, opartej na środkach pozawerbalnych, stosowaną w przedszkolach w Izraelu. Otrzymał za nią w 1996 Medal Jana Amosa Comeniusa, przyznawany przez UNESCO.