Adelbert Woelfl - wybitny wrocławski malarz architektury miasta, zamiłowany kolekcjoner. We Wrocławiu zamieszkał na stałe w roku 1838 - tu ukończył gimnazjum (1845) i studiował na wydziale filozofii i filologii wrocławskiego Uniwersytetu. Rysować zaczął jeszcze w gimnazjum, a w 1850 został uczniem przybyłego z Drezna - portrecisty Ernesta Reicha. Sam jednak, mimo pewnych prób w dziedzinie portretu (Autoportret), pozostał wierny malarstwu krajobrazowemu i widokom architektury. Motywy akwarel i rysunków świadczą o podejmowanych przez artystę podróżach, m.in. o wyjazdach w Karkonosze oraz odbytej w roku 1857 podróży wiodącej przez Bawarię i Tyrol do Włoch. Woelfl tworzył pejzaże, często heroizowane i romantyczne w nastroju, ale zasadniczą domeną jego twórczości były widoki miejskie. Malował przede wszystkim budynki, kościoły, ulice i place Wrocławia, miasta które obdarzał szczególnym sentymentem. Swe obrazy nazywał „malowaną kroniką miasta”. Istotnie, mają one wagę nie tylko artystyczną, ale są także ważnym źródłem ikonograficznym przekazującym wygląd dawnych, nieistniejących już dziś domów czy ulic. Wprowadzany przez artystę sztafaż świadczy też o codziennym życiu Wrocławia - o ruchu ulicznym czy zajęciach mieszkańców. Od roku 1855 swoje rysunki, akwarele i obrazy olejne artysta wielokrotnie pokazywał na wrocławskich wystawach Śląskiego Stowarzyszenia Artystów (Schlesischer Kunstverein), a w 1870 także w Berlinie. W roku 1897, już po śmierci artysty, wystawę jego spuścizny urządzono w Śląskim Muzeum Sztuk Pięknych. Ukazała się wówczas także teka 10 akwafort Siegfrieda Laboschina wykonanych według obrazów Woelfla. W roku 1941 w muzeum w Ziębicach (Münsterberg) miała miejsce pierwsza indywidualna wystawa dzieł artysty. W roku 1993 wystawę Woelfla przygotowało Muzeum Narodowe we Wrocławiu (we współpracy z Muzeum w Königwinter-Heisterbacherrot), gromadząc na niej prace artysty z polskich i niemieckich muzeów (patrz: P. Łukaszewicz, Adelbert Woelfl (1823-1896). Malarz dawnego Wrocławia / Der Maler des alten Breslau, Wrocław 1993).