Carl Wuttke, pejzażysta i orientalista; w latach 1871-1873 studiował w berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych, a następnie w prywatnej pracowni Angela Quaglio w Monachium. W 1874 wyjechał do Rzymu i pozostał tam do 1876. Po powrocie do kraju w latach 1877-1880 studiował jeszcze w Aka-demii w Düsseldorfie pod kierunkiem pejzażysty Eugena Gustawa Drückera. Z początkiem lat osiemdziesiątych przez dłuższy czas przebywał w Hiszpanii. W 1885 zamieszkał na stałe w Mona-chium. Zaprzyjaźnił się wówczas z orientalistą Gustawem Bauernfeindem, co miało znaczący wpływ na jego dalszą twórczość. Nadal wiele podróżował, był w Grecji, w Egipcie i Palestynie, wyjeżdżał do Chin i Japonii, na Kaukaz, do Rosji i Turcji. W 1893 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, a w latach 1897-1899 odbył podróż dookoła świata. Liczne studia i szkice malarskie z tych podróży wykorzystywał później do większych kompozycji pejzażowych, które często wystawiał w Berlinie, Dreźnie, Düsseldorfie, Hannoverze, Magdeburgu i w Monachium. Większość jego obrazów to pejzaże i weduty włoskie - z Capri, Neapolu, Palermo, Tivoli, Wenecji, widoki Rzymu i jego architektury, z Colosseum, Zamkiem św. Anioła czy świątynią Westy. Malował też krajobrazy z Tyrolu i liczne pejzaże o tematyce orientalnej. Nasycone barwy, świetlisty koloryt, swoboda i świeżość malarskiej techniki łączy te prace z impresjonizmem. Carl Wuttke był artystą cieszącym się znacznym powodzeniem i uznaniem, jego obrazy trafiały do kolekcji prywatnych, zbiorów muzealnych i państwowych; m.in. na polecenie cesarza Wilhelm II namalował wielkie malowidło do srebrnej sali zamku w Berlinie. W 1919 odbyła się wielka wystawa prac artysty zorganizowana przez monachijski Kunstverein.