Harald Friedrich, malarz rodzajowy i autor martwych natur, pochodził ze znanej rodziny niemieckich artystów – był wnukiem wybitnego malarza Caspera Davida Friedricha, a synem portrecisty i animalisty Adolfa i jego żony Caroline, malarki kwiatów. Od 1877 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie, początkowo jako uczeń Léona Pohle’a, później u Ferdynanda Pauwels’a. Już w młodości sprzyjało mu powodzenie – w roku 1880 debiutował na wystawie w Dreźnie, otrzymał srebrny medal, a jego Martwa natura została zakupiona przez Saksoński Kunstverein. W tym samym roku artysta wyjechał do Monachium i tu powstał jego obraz Śpiąca królewna. Był także w Wenecji, gdzie malował architekturę, m.in. Wnętrze kościoła św. Marka ze współczesnym sztafażem, a także sceny rodzajowe w rodzaju Un soldo, signora. Następnie przez pewien studiował jeszcze w atelier Antona Wernersa w Berlinie. W 1883 wrócił do Drezna, by w 1886 przenieść się do Hanoweru, gdzie od 1895 był profesorem tamtejszej Wyższej Szkoły Technicznej. Malował portrety, martwe natury i liczne sceny historyczno-rodzajowe, najczęściej z epoki rokoka, jak np. Odwiedziny u Watteau czy Szachiści. Szereg szczególnie reprezentacyjnych obrazów artysta namalował na zamówienie generała Kraf von Hohenlohe. Dzieła Friedricha znajdują się, m.in. w Kunsthalle w Hamburgu i w zbiorach kilku muzeach niemieckich.