Stefan Krygier studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi pod kierunkiem m. in. Władysława Strzemińskiego, którego uznawał za swojego mistrza. Współpracował przy jego „Teorii widzenia”. W latach 40. należał do Klubu Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie. Dyplom łódzkiej uczelni uzyskał w 1951. W 1953 był współzałożycielem grupy St-53, skupiającej uczniów i kontynuatorów Strzemińskiego z Katowic i Łodzi, prowadzących poszukiwania awangardowe w na poły konspiracyjnych warunkach, jakie narzucał dyktat socrealizmu. W latach 1957-1997 prowadził w macierzystej uczelni pracownię grafiki warsztatowej i projektowej oraz informacji wizualnej. W 1963 uzyskał też dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej. Od 1975 równolegle prowadził zajęcia z rzeźby i kompozycji w Instytucie Architektury i Urbanistyki Politechniki Łódzkiej. Od lat 60. był związany z ruchem plenerów i sympozjów awangardowych. Uczestniczył w III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (1959), sympozjum „Sztuka w zmieniającym się świecie” w Puławach (1966), Sympozjach Złotego Grona w Zielonej Górze (1967, 1969, 1971), plenerach w Osiekach (lata 60. i 70.). Zajmował się malarstwem, grafiką, projektowaniem architektonicznym, tworzył studyjne i plenerowe obiekty przestrzenne. Eksperymentował w wielu technikach i dziedzinach sztuki, posiłkując się geometrią, regułami matematycznymi i kombinatoryką. Tworzył również kompozycje malarskie nawiązujące swą ikonografią do wątków kultury europejskiej.