Barbara Jonscher studiowała w latach 1948-1951 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku (tzw. Szkole Sopockiej) pod kierunkiem Jana Wodyńskiego i Jacka Żuławskiego, a następnie w latach 1951-1954 na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie pod kierunkiem Marka Włodarskiego i Jana Seweryna Sokołowskiego. Od 1953 uczestniczyła w wystawach, zdobywając m. in. nagrody na Międzynarodowej Wystawie Młodych, Berlin 1953, IV Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki, Warszawa 1954 i na Wystawie Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale w 1955, na której pokazała obraz "Don Kichot", jedno z najbardziej charakterystycznych dzieł "arsenałowych". Od połowy lat 50. tworzyła ekspresyjne kompozycje o odniesieniach egzystencjalnych, nasycone bogatą i gęstą materią malarską, które układały się w cykle, m. in. "Kwiaty", "Pejzaże z końmi", "Krajobrazy polskie" i in. W 1969 powstał cykl rysunków do filmu "Tren na śmierć konia" w reżyserii J. Tkaczyka. Obok malarstwa zajmowała się rysunkiem prasowym, publikując w czasopismach takich jak "Nowa Kultura", "Po Prostu", "Polityka", "Współczesność" i in. Do końca lat 60., równolegle z twórczością malarską i aktywnym udziałem w życiu artystycznym, artystka działała na polu edukacji i popularyzacji sztuki. W latach 1954-1962 kierowała Zespołem Plastyków Amatorów Stołecznego Domu Kultury w Warszawie, w latach 1964-1969 prowadziła ćwiczenia z technik plastycznych w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, zaś od 1966 zajęcia plastyczne w Studium Teatralnym CPARA. W latach 1967-1969 była członkiem Zarządu Głownego ZPAP. W 1981 została laureatką Nagrody im. Jana Cybisa. W latach stanu wojennego uczestniczyła w niezależnym życiu artystycznym pod patronatem Kościoła, m. in. konkursie na dzieło plastyczne w 600-lecie obecności obrazu Bogurodzicy na Jasnej Górze, Warszawa 1982 (wyróżnienie) oraz wystawach, m. in. "Przez widzialne do niewidzialnego", kościół Nawiedzenia NMP, Warszawa 1983, "Spotkania ze sztuką", parafia Miłosierdzia Bożego na ul. Żytniej, Warszawa 1984. Po ostatniej wystawie indywidualnej (Galeria Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Warszawa 1984) już nie tworzyła, nękana chorobą.