Franciszek Burkiewicz
(Berlin 17 XII 1910 – Poznań 2002)
Uczył się w Seminarium Nauczycielskim w Poznaniu (1925-1930) i w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Poznaniu (1930-1935) pod kierunkiem Jana Wronieckiego i Karola Mondrala. W 1936 przeniósł się na studia w ASP w Warszawie, gdzie uzyskał absolutorium pod kierunkiem Stanisława Ostoja-Chrostowskiego w 1939; dyplom na Wydziale Grafiki tej uczelni uzupełnił w 1947. Lata II wojny światowej spędził w Poznaniu. Nie zajmował się w tym czasie twórczością artystyczną. Tuż po wojnie podjął pracę pedagogiczną w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, gdzie wykładał w latach 1945-1952 i 1958-1959. Uczył też w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Poznaniu, gdzie pełnił funkcję dyrektora w latach 1963-1965. W 1975 przeszedł na emeryturę. Był laureatem Nagród m. Poznania w 1959 i 1965. Jego dorobek obejmuje blisko 300 grafik (głównie w technice drzeworytu) – realistyczne kompozycje figuralne, religijne, weduty i pejzaże. Zajmował się też rysunkiem i malarstwem. Od drugiej połowy lat 50. śmielej wprowadzał do swoich prac stylizację i uproszczenia formy. Z tego okresu pochodzą groteskowe kompozycje z „maskami”, czerpiące inspirację ze świata teatru i cyrku.