Roger Loewig
(Striegau [Strzegom] na Śląsku 1930 – Berlin 1997)
Roger Loewig spędził dzieciństwo w Oleśnicy, gdzie zastała go wojna. Choć widział ją oczyma dziecka, pozostawiła na nim niezatarte wrażenie do końca życia. Wpłynęła też na losy przyszłego artysty, który tuż po wojnie pędził na terenach zachodniej Polski życie człowieka wykorzenionego, naznaczonego negatywnie przez swe pochodzenie i pozbawionego perspektyw. Pracował jako robotnik leśny, nieregularnie uczęszczał do szkół, samodzielnie próbował rysować i pisać. W Berlinie Wschodnim, gdzie osiadł w 1951, ukończył studia pedagogiczne i do 1964 pracował jako nauczyciel. Prześladowany w NRD jako opozycjonista, został w 1964 roku wykupiony z więzienia przez rząd RFN. Od 1965 miał liczne wystawy indywidualne, w tym w 1966 pierwszą wystawę indywidualną w Pałacyku TPSP w Warszawie. W 1972 uzyskał zgodę na przeniesienie się do Berlina Zachodniego. Od tego czasu podejmował liczne podróże artystyczne, w tym do Włoch (m. in. trzymiesięczny pobyt studyjny w Villa Massimo w Rzymie w 1973), Czechosłowacji, Polski i wielu innych krajów Europy, a także Izraela i Meksyku. W 1976 otrzymał stypendium Aldegrever-Gesellschaft, które umożliwiło mu podjęcie prac nad akwafortą i innymi technikami graficznymi. Owocem był m. in. cykl „Jeziora mazurskie”. W wyniku wystawy w Kunsthalle w Hamburgu w 1978 wzrosło zainteresowanie wierszami i prozą Loewiga, które w połączeniu z jego rysunkami i grafikami złożyły się na publikowane od 1982 wydawnictwa książkowe. W 1981 artysta otrzymał honorową nagrodę Lovis-Corinth-Künstlergilde w Esslingen. Był pierwszym artystą niemieckim, którego prace zaprezentowano w obozie-muzeum w Oświęcimiu w 1992. Jego sztukę cechuje wrażliwość i subtelność kreski, zamiłowanie do symboliki łączonej z realistycznymi motywami pejzażowymi, skłonność do stylizacji rodem z przełomu XIX/XX wieku.