Stanisław Kolowca jako fotografik był uczniem Antoniego Pawlikowskiego. Przed wojną przez wiele lat był zatrudniony jako fotograf na Zamku Wawelskim, gdzie dokumentował dzieła sztuki (m. in. arrasy), wnętrza i widoki zamku i katedry, nadając swym fotografiom dokumentalnym wybitne walory artystyczne. Przez kilka lat był również wykładowcą na krakowskiej ASP i pracownikiem Muzeum Przemysłowego, gdzie m. in. opiekował się kliszami Ignacego Kriegera, fotografa XIX-wiecznego Krakowa. Jest autorem unikatowej dokumentacji ołtarza Wita Stwosza z kościoła mariackiego, którą wykonywał dwukrotnie podczas jego konserwacji – w latach 1932-1933 i 1946-1950. Po II wojnie światowej fotografował zbiory muzealne, zabytki i pejzaże z całej Polski, m. in. zamki w Chęcinach, Baranowie, Niedzicy i Czorsztynie, wnętrza i widoki obozu Auschwitz-Birkenau, widoki tatrzańskie. Był dokumentalistą Centralnej Agencji Fotograficznej (CAF). Od 1949 należał do Związku Polskich Artystów Fotografików. W 1998 spadkobiercy przekazali Krakowskiemu Towarzystwu Fotograficznemu ocalałą spuściznę artysty.