(Kraków 12 VIII 1908 – Warszawa 27 IX 1991)
Eryk Lipiński studiował w warszawskiej ASP malarstwo, grafikę użytkową i scenografię. Debiutował jako karykaturzysta w 1928 w tygodniku „Pobudka”. W 1935 wraz ze Zbigniewem Mitznerem założył satyryczny tygodnik „Szpilki”, którego był redaktorem naczelnym w latach 1935-1937 i 1946-1953. Współpracował też jako rysownik z wieloma pismami, jak „Przekrój”, ”Przegląd Kulturalny”, „Express Wieczorny” i in. W 1978 był założycielem i pierwszym prezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Karykatury. W tymże roku założył Muzeum Karykatury w Warszawie, którego dyrektorem pozostawał do śmierci. Drugim istotnym wątkiem jego twórczości był plakat. Należał do współtwórców zjawiska „polskiej szkoły plakatu”, był współtwórcą Międzynarodowego Biennale Plakatu w Warszawie. Ilustrował wiele książek, był też autorem ok. 20 publikacji, jak „Pożegnanie z Hitlerem” (1945), „Zefirek historii” (1965), „Drzewo szpilkowe” (1970), „Warszawa w karykaturze” (1983). W 1977 wspólnie z Hanną Górską opublikował „Zarys dziejów karykatury polskiej”. Otrzymał wiele nagród artystycznych (Złota Szpilka – 1966, Złota Szpilka z Wawrzynem – 1972) i odznaczeń państwowych. W 1980 zainicjował powstanie Społecznego Komitetu Opieki nad Cmentarzami i Zabytkami Kultury Żydowskiej w Polsce, a w 1991 roku został uhonorowany tytułem Sprawiedliwy Wśród N