Anna Trochim (Sokółka (białostockie) 19 IV 1952, mieszka w Warszawie) studia artystyczne odbyła na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie; dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Stefana Gierowskiego uzyskała w 1977 roku (aneksy: z malarstwa ściennego u prof. Ryszarda Wojciechowskiego i struktur wizualnych u prof. Romana Owidzkiego). 

Miała ponad 40 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą, m.in. w Galerii Sztuki Współczesnej (Warszawa 1980 i 1984), w Galerii przy Brzozowej (Warszawa 1984), w Polskim Instytucie w Sztokholmie (1986 i 1988), w Galerii Centoira (Buenos Aires, 1988), w Muzeum Sztuki w Wilnie (1989), w Galerii Avenue Foch (Paryż, 1993), w Galerii BWA w Ostrowcu Świętokrzyskim (2000), w Galerii DAP (Warszawa, 2000), w Galerii Delfiny (Warszawa, 202 i 2004), w Mazowieckim Urzędzie Wojewódzkim (Warszawa, 2013).

Brała udział w wielu wystawach zbiorowych, m.in.: w warszawskiej Zachęcie (1977), w Budapeszcie (1985), Moskwie (1987), Berlinie (1990, 1993, 2011), w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie (1991), w Yvelines we Francji (1993), Buenos Aires (2006), W Darmstadt, Heidelbergu i Paryżu (2010-2011), Nowym Jorku i Los Angeles (2011-2012) oraz w Katarze (2014).

Laureatka wielu nagród, m.in.: na Festiwalu Sztuki Młodych Środowiska Warszawskiego (1979, II nagroda), na II Jesiennym Salonie Plastyki (Ostrowiec Świętokrzyski, Talens Company Award, 2000, Grand Prix).

Uczestniczyła w Międzynarodowym Plenerze dla Artystów Posługujących się Językiem Geometrii. Była współzałożycielką Galerii Delfiny na Powiślu w Warszawie oraz warszawskiej grupy „Via Varsovia”.

Była współorganizatorem wielu akcji charytatywnych, m.in. aukcje na rzecz Hospicjum Onkologicznego w Warszawie, ogólnopolska aukcja “Żywioł” w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Prace artystki znajdują się w kolekcjach muzealnych i prywatnych w kraju i za granicą, m.in. w zbiorach Królowej Holandii – Beatrix. 

Malarstwo Anny Trochim sytuuje się w kręgu abstrakcji geometrycznej, jest oryginalną interpretacją światła, materii i przestrzeni. Biegnące przez płótno linie, wzajemnie się przenikające, o różnym natężeniu, sprawiają wrażenie ruchu i nieustannego wirowania, co dodatkowo podkreśla pastelowa i wysmakowana kolorystyka obrazów.