Erich Heckel, od lat szkolnych zaprzyjaźniony z Karlem Schmidtem-Rottluffem, wspólnie z nim interesował się literaturą i filozofią początku wieku. Następnie studiował architekturę w Dreźnie. Tam poznał Ernsta Ludwiga Kirchnera. W połowie 1905 wspólnie z dwoma wymienionymi oraz Fritzem Bleylem założył grupę „Die Brücke“, do której wkrótce dołączyli Max Pechstein i Emil Nolde, a w 1910, po przeniesieniu się artystów do Berlina - Otto Müller. Heckel zajmował w grupie - złożonej z artystów, jak on sam, początkujących i zbuntowanych przeciw panującej secesji - pozycję organizatora i rzecznika prasowego. To jego autorstwa jest wyjaśnienie nazwy grupy jako „drogi prowadzącej z jednego brzegu na drugi“. Członkowie grupy tworzyli wspólnotę artystyczną blisko ze sobą związaną. Mieli wspólną pracownię, podejmowali podobne tematy, wytworzyli też wspólny styl. Ich spontaniczne, uproszczone, często brutalne lub świadomie prymitywne, „dzikie“ w barwach obrazy najlepiej reprezentują styl niemieckiego ekspresjonizmu. Heckel, obok aktów i postaci „kąpiących się“, malował wiele pejzaży. Od czasów działalności w grupie, która co roku wydawała teki drzeworytów, równolegle z malarstwem zajmował się także tą dziedziną twórczości. Podczas I wojny światowej jako ochotnik Czerwonego Krzyża przebywał w Belgii. W 1918 wrócił do Berlina. Wstąpił do „Novembergruppe“, do której należał też Pechstein i inni przedstawiciele kierunku ekspresjonistycz-nego, wyznający poglądy lewicowe i rewolucyjne. W latach 20. jego malarstwo przybrało cechy nurtu Neue Sachlichkeit („Nowa Rzeczowość“). Pod rządami hitlerowców był represjonowany - jego obrazy zostały skonfiskowane, niektóre z nich były eksponowane na wystawie „Entartete Kunst“ („sztuki zdegenerowanej“) w Monachium w 1937. Podczas bombardowania Berlina w 1944 stracił pracownię. W latach 1949-1955 wykładał w Akademii Sztuk Pięknych w Karlsruhe w RFN.