Zdzisław Głowacki w roku 1938/39 rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie; przerwał je wybuch II wojny światowej. Po wojnie wrócił na studia, które ukończył w 1948 roku w pracowni prof. Hanny Rudzkiej-Cybisowej, dyplom w 1952. Był pedagogiem Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, pełnił też tam funkcję prorektora i trzykrotnie rektora. Uważany za czołowego i ideowego socrealistę, malował w sposób realistyczny portrety polskich i zagranicznych działaczy komunistycznych (Marchlewski, Róża Luksemburg) oraz liczne, propagandowe sceny zbiorowe z Leninem i Dzierżyńskim. W drugiej połowie lat 50-tych, po pierwszej zagranicznej podróży do Włoch, gdzie zetknął się bezpośrednio ze światowym dziedzictwem kultury, zarzucił na chwilę socjalistyczny realizm na rzecz spontanicznego taszyzmu. W jednej z jego wypowiedzi czytamy: „...zostałem pierwszym w Polsce taszystą, gdyż tego nie wymyśliłem. Urzekło mnie tylko to, że można zachowując wszystkie przesłanki formalne obowiązujące zawsze w sztuce malarskiej, wywoływać inne działania”. (kat. Przewrotny socrealista-taszysta Zdzisław Głowacki, Muzeum Historii Przemysły w Opatówku, lipiec-wrzesień 1997). Od tego czasu sztuka jego biegła dwutorowo – nadal malował portrety osób zasłużonych dla PRL-u, równocześnie próbując sił w malarstwie abstrakcyjnym.