Erich Kubierschkhy – malarz niemiecki; od 1861 mieszkał we Wrocławiu, gdzie uczęszczał do Szkoły Muzycznej i równolegle także uczył się rysunku u Hermanna Bayera. W latach 1875-1879 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie pod kierunkiem Karla Gussowa, Hansa Gude’go, Otto Knille i Paula Thumanna. W Berlinie mieszkał i pracował do roku 1884, później nauczał rysunku w Kunstschule w Lipsku, a następnie także prywatnie. Odbywał wiele podróży artystycznych – był w północnym Szlezwiku, w Meklemburgii, Brandenburgii, Bawarii. Wielokrotnie przyjeżdżał też malować w okolicach Wrocławia i w Karkonoszach. W 1889 osiadł w Monachium, skąd wyjeżdżał jeszcze do Tyrolu (1891), na Korsykę (1892) i do Luksemburga (1892). W latach 1892-1910 jeździł też w dolinę rzeki Sieg. W 1943 przeniósł się do Eching nad Ammersee. Kubierschkhy był przede wszystkim pejzażystą, ale tworzył też nieliczne portrety i sceny rodzajowe. Malował przede wszystkim olejno, rzadziej temperą lub pastelami. Jego, najczęściej wiosenne lub jesienne pejzaże, charakteryzują się melancholijnym, lirycznym nastrojem i wyciszonym kolorytem o stonowanych tonach barwnych. Artysta brał udział w licznych wystawach, m.in. w roku 1889 pokazał swe obrazy na Światowej Wystawie w Paryżu. W 1890 za obraz Pejzaż wiosenny ze Śląska otrzymał złoty medal na wystawie w Monachium. Prace artysty znajdują się w zbiorach wielu muzeów w Niemczech, a także w Polsce w Muzeach Narodowych Warszawy i Wrocławia.