Włodzimierz Bartoszewicz w 1923 ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Poznańskiego i tego samego roku rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, ucząc się malarstwa u Tadeusza Pruszkowskiego oraz grafiki u Władysława Skoczylasa i Edmunda Bartłomiejczyka. Był współzałożycielem i prezesem powstałej w 1929 czternastoosobowej grupy „Szkoła Warszawska”, do której m.in. należeli też Eugeniusz Arct, Teresa Roszkowska, Michał Bylina, Wacław Palessa, Jadwiga Przeradzka, bracia Menasze i Efraim Seidenbeutlowie. Pierwsza wystawa „Szkoły Warszawskiej” miała miejsce w warszawskiej Zachęcie w roku 1930; w jej katalogu zostały określone założenia programowe młodych artystów. Później brał udział we wszystkich wystawach grupy w kraju i zagranicą. Wystawiał też w Salonach Zachęty, IPS-u i Bloku ZAP, a w 1936 uczestniczył w wystawie w Berlinie. Był współzałożycielem stowarzyszenia „Ars Christiana”. Po II wojnie światowej organizował życie kulturalne w Kielcach, inicjując powstanie szeregu placówek kulturalnych. W roku 1948 zamieszkał w Poznaniu. Uprawiał malarstwo sztalugowe, ścienne (polichromie kościołów w Wielkopolsce i Starym Rynku w Poznaniu), rysunek i ilustracje książkową. Miał kilka wystaw indywidualnych. Jest autorem książki poświęconej artystom z warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych „ Buda na Powiślu” (wyd.1966).