Włodzimierz Błocki (Lwów 1885 - Zakopane 1920) - malarz i grafik - uważany za „jednego z czołowych artystów swego pokolenia“ (SAP), wg T. Dobrowolskiego „twórca [obrazów] wyprzedzających nowoczesny koloryzm“. Od 1904 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych początkowo u Floriana Cynka, Konstantego Laszczki, a przede wszystkim u Leona Wyczółkowskiego (lata 1905-1910). W czasie studiów otrzymał wiele nagród i wyróżnień. W 1911 wraz z Teodorem Grottem odbył podróż do Włoch, odwiedzając Florencję, Rzym, Neapol i Sycylię. W 1914 przebywał w Paryżu i odtąd w jego malarstwie widać wpływy impresjonizmu francuskiego. Stale mieszkał we Lwowie, gdzie w 1911 odbyła się pierwsza wystawa jego prac. Malował portrety, sceny rodzajowe, akty, pejzaże, martwe natury. Chętnie posługiwał się akwarelą. Już podczas studiów zajmował się także grafiką, zwłaszcza litografią, akwafortą i akwatintą. W 1908 wydał tekę grafik o tematyce erotycznej Złote storczyki. W 1911 wspólnie z T. Grottem wydał tekę akwafort z Florencji i współuczestniczył w wydaniu zbiorowej teki Kraków 1911. Chory na gruźlicę ostatni rok życia spędził w Zakopanem. Jego obrazy niezmiernie rzadko pojawiają się na rynku antykwarycznym.