Jerzy Piotrowicz (Przedświt na Mazowszu 21 III 1943 – Poznań 30 X 1999) spędził młodość na Dolnym Śląsku (Jelenia Góra, Wrocław), skąd udał się na studia do PWSSP w Poznaniu. Malarstwa uczył się w pod kierunkiem prof. Mariana Szmańdy, dyplom z grafiki uzyskał w pracowni prof. Tadeusza Jackowskiego w roku 1972. Uprawiał malarstwo, grafikę i rysunek. Na przełomie lat 60. i 70. mieszkał w Wildze i tam stworzył cykl skrzydlatych, magicznych postaci nazwany „Anioły Wildeckie” Od lat 70. współtworzył szeroki nurt malarstwa zwany nową figuracją. Miał wiele wystaw indywidualnych, corocznie brał też udział w zbiorowych pokazach polskiej sztuki współczesnej m.in. w kolejnych edycjach Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie w latach 1972-1980. W okresie stanu wojennego czynnie uczestniczył w ruchu kultury niezależnej. Duży wpływ wywarła na artyście podróż do Hiszpanii w 1986. Zainspirowany kulturą iberyjską namalował serię obrazów zatytułowaną „Infantki”. Jego prace charakteryzują się spotęgowaną ekspresją, niosą treści egzystencjalne i symboliczne, nie pozbawione groteski i liryki. W wielu z nich artysta świadomie nawiązywał do sztuki Rembrandta, Velazqueza, Goyi a także van Gogha i Picassa. Duża indywidualna wystawa prac artysty, której towarzyszyło albumowe wydawnictwo miała miejsce w Poznańskiem Galerii Miejskiej Arsenał jesienią 1999 roku. Jej otwarcie (5 listopada) nastąpiło kilka dni po śmierci artysty. Spuścizna artysty trafiła do zbiorów Muzeum Narodowego w Poznaniu. W 2000 roku przypomniała publiczności stolicy twórczość Jerzego Piotrowicza warszawska Galeria Kordegarda. Na kanwie jego życia Lech Raczak stworzył spektakl Łatwe umieranie, w którym postać i postawa artysty pełni rolę pars pro toto artystycznego pokolenia niezgody na zakłamaną rzeczywistość PRL-u. Spektakl był prezentowany na Festiwalu Teatralnym „Malta” w 2004.