Jerzy Stajuda (Falenica 1936 - Warszawa 1992) - studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej w latach 1952-1959. Jako malarz zadebiutował wystawą indywidualną w 1957. W tym samym czasie zaczął też pisać recenzje i felietony o sztuce do prasy, co na wiele lat stało się jego głównym zajęciem. Najdłużej współpracował ze „Współczesnością” (1959-1967), publikował też w „Przeglądzie Artystycznym”, „Polsce”, „Miesięczniku Literackim”, „Ty i Ja”, „Więzi” i in. Osiągnął pozycję czołowego krytyka lat 50. i 60., jego opinie i wybory ważą do dziś na obrazie sztuki polskiej tych lat (miał m. in. znaczący udział w wylansowaniu talentu Władysława Hasiora). Do 1968, tj. do czasu zerwania ze stałym uprawianiem krytyki (na co miały wpływ zmiany w redakcji „Współczesności” i sytuacja w kraju po Marcu 1968), Stajuda malował niejako w ukryciu. Uważał, że krytyk nie powinien wystawiać. Niemniej od końca lat 50. powstawały obrazy, akwarele i rysunki, w których artysta stopniowo dochodził do własnego wyrazu w sztuce. Tworzył kompozycje abstrakcyjne, w typie lirycznego informelu, o wycyzelowanej formie malarskiej i stonowanym kolorycie, akcentowanym pojawiającymi się w kompozycjach białymi prześwitami do gruntu czy podłoża papierowego - w czym analitycy jego malarstwa dopatrują się symbolu pustki. Apogeum jego dojrzałej twórczości przypada na koniec lat 70. i następną dekadę. Powstały wtedy dziesiątki obrazów (w większości rozproszonych po kolekcjach publicznych i prywatnych w kraju i za granicą) oraz tysiące kompozycji na papierach różnych formatów (te z kolei stanowią w większości własność rodziny, złożoną w depozycie w Muzeum ASP w Warszawie). Pisanie i uprawianie malarstwa nie wyczerpuje listy zainteresowań Stajudy. Pod koniec życia wykładał rysunek na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie (1990-1992). Był też muzykiem-amatorem o szerokich koneksjach w środowisku muzycznym, nadto przez wiele lat jego dom był miejscem towarzyskich spotkań twórców różnych dziedzin sztuki i nauki.