Konstanty Mackiewicz (Małoryta k. Brześcia nad Bugiem 1894 - w Łódź 1985) - malarz i scenograf teatralny; studia artystyczne rozpoczął w Odessie (1913/14), następnie kształcił się w Penzie (1914-1919), a później w pracowni Wassila Kandinsky’ego w moskiewskiej Wyższej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury. Od roku 1922 mieszkał we Lwowie, gdzie pracował jako scenograf teatralny. W roku 1926 przeniósł się na stałe do Łodzi i pracował w Teatrze Miejskim. Był członkiem ugrupowań artystycznych „Rytm” i „Start”, wiele wystawiał, m.in. w Zachęcie i w Salonach IPS-u w Warszawie oraz za granicą, m.in. w Brukseli (1933), w Paryżu (1937; dwa złote medale) i w Nowym Jorku (1939). Po II wojnie światowej nadal mieszkał w Łodzi, biorąc udział w licznych wystawach. W swojej bogatej i bardzo różnorodnej twórczości nawiązywał do założeń kubizmu, futuryzmu i koloryzmu. Malował zarówno kompozycje abstrakcyjne, jak i realistyczne pejzaże lub martwe natury. Po wojnie stworzył m.in. cykle obrazów Tu byli ludzie, Katedry, Miasto.