(Saint-Ouen 5 XII 1911 - Orlean 28 VII 1993)

Alfred Manessier od 1929 studiował w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu architekturę - na życzenie ojca, choć sam wolał malarstwo i uzupełniał swe umiejętności kopiując dzieła klasyków w Luwrze, a także uczęszczając do wolnych "akademii" na Montparnassie. W 1935 w czasie krótkiego pobytu w jednej z nich, Académie Ranson, zapoznał się z techniką fresku. W tymże roku przerwał studia i odbył służbę wojskową w Metzu. W 1937 wykonywał prace dekoracyjne przy Pawilonie Kolei Francuskich na Miedzynarodowej Wystawie "Sztuka i Technika" w Paryżu. Od 1938 poświęcał się wyłącznie malarstwu. W czasie II wojny światowej na dwa lata zaprzestał malowania. W 1943 wziął udział w wystawie "12 malarzy współczesnych" w Galerie de France - obok twórców takich jak Bazaine, Gischia, Lapicque, Pignon, Singier, Villon i in. Od 1944 jego prace zaczęły kupować muzea. W 1947 wykonał witraże dla kościoła św. Agaty w Bréseux. W 1949 miał pierwszą wystawę indywidualną w Galerie Jeanne Bucher w Paryżu, na której pokazał malarstwo i litografie, utrzymane w duchu i stylistyce panującego wówczas informelu. W początkach lat 50. pracował nad witrażami dla kościoła w Bazylei. Z sukcesem uczestniczył w Biennale w Sao Paulo w 1953, gdzie zdobył I nagrodę za malarstwo. W 1955 otrzymał prestiżową nagrodę Instytutu Carnegie w Pittsburgu. W 1958 wykonał cykl barwnych litografii ilustrujących pisma św. Jana od Krzyża. Lata 60. i 70. w karierze malarza zapisały się wieloma wystawami we Francji i za granicą (USA, Szwecja i in.), a także kolejnymi realizacjami witrażowymi: w Kolonii, Bremie, Pontarlier i Fryburgu. Od połowy lat 70. malarz zainspirował się pejzażem i kolorystyką Algierii, a potem Senegalu, który odwiedził przy okazji swej retrospektywy w Dakarze. Do końca życia pozostawał artystą wysoko cenionym, obecnym w czołowych kolekcjach, chętnie zapraszanym na wystawy. Zmarł nagle w wyniku wypadku drogowego.