Andrzej Mierzejewski (Zakopane 20 VI 1915 - Warszawa 25 XII 1982) był synem malarza formisty, przedwcześnie zmarłego Jacka Mierzejewskiego (1883-1925) i starszym bratem Jerzego Mierzejewskiego (ur. 1917), również malarza. Studiował w latach 1935-1939 w warszawskiej ASP pod kierunkiem Mieczysława Kotarbińskiego. Studia przerwała mu wojna, dyplom uzupełnił w 1947. Tworzył poza ugrupowaniami, nie wiązał się z bieżącym życiem artystycznym, wystawiał niewiele. W 1980 roku odbyła się duża indywidualna wystawa jego malarstwa w Galerii Zachęta. W 2004 jego prace były eksponowane na wspólnej wystawie Jacka, Andrzeja i Jerzego Mierzejewskich w warszawskim Muzeum Narodowym. W swym malarstwie, opartym na rzetelnych podstawach warsztatowych, podejmował problematykę egzystencjalną, nawiązując metaforycznie do tragicznych przeżyć wojennych i pesymistycznych przeczuć przyszłych czasów. Tworzył obrazy figuratywne, nawiązujące w typie deformacji do rozwiązań ekspresjonistów, twórczości Picassa i innych klasyków współczesności. Nad poszukiwaniami formalnymi zawsze jednak dominowało w jego sztuce indywidualne podejście do tematu, metafory, refleksji nad kondycją ludzką w niełatwych czasach.