Cena uzyskana:
IInformacje o dziele:
|
Portret przedstawia młodą kobietę w fantastycznym stroju na tle pejzażu. Suknia modelki jest bogato ponaszywana koralikami, a sznury korali oplatają jej ręce i szyję. Kobieta ma na głowie fantazyjny kapelusik-turban spięty nad czołem dużą broszą ozdobioną długimi pręcikami z nanizanymi koralikami, na szyi ozdobną kolię, a z jej uszu zwisają długie kolczyki zakończone dużymi kulami. Strój ten został zaprojektowany przez samego Witkacego-autora portretu na bal w Zakopanem.
Adnotacja w lewym dolnym rogu portretu informuje, że artysta nie palił papierosów w trakcie pracy, przy czym zaczął portretowanie w szóstym dniu abstynencji nikotynowej, przerwał je następnie na pięć dni, by podjąć na jeden dzień, znowu przerwać i po ponownym podjęciu pracować już codziennie przez tydzień. Umieszczony pod tym wykazem symbol „T.A” oznacza zakwalifikowanie typu portretu do kategorii A, który – według sformułowanego w 1925 roku Regulaminu stworzonej przez artystę jednoosobowej Firmy Portretowej „S.I. Witkiewicz” – był „rodzajem stosunkowo najbardziej «wylizanym». Odpowiednim raczej dla twarzy kobiecych niż męskich. Wykonanie «gładkie», z pewnym zatraceniem charakteru na korzyść upiększenia, względnie zaakcentowania «ładności»”. Portrety wykonywane przez Witkacego w tej konwencji odznaczały się werystycznym wykonaniem i fotograficznym... więcej
 Stanisław Ignacy Witkiewicz: Stanisław Ignacy Witkiewicz (Warszawa 1885 - Jeziory na Wołyniu 1939) uczył się w domu pod kierunkiem ojca, Stanisława Witkiewicza. W 1903 zdał maturę we Lwowie. W 1904 zaczął podróżować, m.in. do Wiednia, Włoch, Monachium, Paryża, Londynu. W latach 1904-1910 odbywał studia w ASP w Krakowie u prof. Józefa Mehoffera, przerywane okresami nauki u Władysława Ślewińskiego. W 1914 wyjechał z ekspedycją Bronisława Malinowskiego do Australii, stamtąd zaś wprost do Petersburga, gdzie po wybuchu I wojny światowej zaciągnął się do wojska rosyjskiego. W Rosji był świadkiem rewolucji bolszewickiej. Po powrocie do kraju w 1918 został członkiem grupy „Formiści", z którą wystawiał w latach 1918-1922. W malarstwie tego okresu był najbliższy wcielenia w życie własnej teorii Czystej Formy, sformułowanej w czasie wojny (stosowała się ona również do dramatu). Obok Leona Chwistka był głównym teoretykiem ugrupowania. Po 1924 działał jako jednoosobowa „Firma Portretowa S. I. Witkiewicz’’ wykonująca portrety na zamówienie. Jednocześnie kontynuował twórczość literacką (dramaty, powieści) i filozoficzną, przede wszystkim zaś uprawiał spajającą wszystkie formy jego aktywności, docenioną dopiero u schyłku XX wieku „sztukę życia’’. Popełnił samobójstwo na początku II wojny światowej, nazajutrz po agresji sowieckiej na Polskę.
|