Józef Ignacy Kraszewski, znany przede wszystkim jako powieściopisarz, poeta, publicysta oraz działacz społeczny i polityczny, był także malarzem i grafikiem. Od 1829 studiował literaturę na Uniwersytecie Wileńskim, a równolegle rozpoczął naukę rysunku i malarstwa u J. Rustema i, prawdopodobnie, u W. Smokowskiego. Studia malarskie kontynuował w roku 1838 u B. Dąbrowskiego w Warszawie. Aresztowany za działalność w tajnym związku młodzieży od grudnia 1830 do marca 1832 przebywał w wileńskim więzieniu. W latach następnych gospodarował na Wołyniu, mieszkał w Żytomierzu, a w roku 1858 podróżował do Włoch, Austrii, Francji, Belgii i Niemiec. Po powrocie do kraju redagował w Warszawie „Gazetę Codzienną” (od 1861 „Gazetę Polską”). Zagrożony aresztowaniem w 1863 wyjechał za granicę i osiadł na stałe w Dreźnie, utrzymując żywe kontakty z krajem. Oskarżony o współpracę z wywiadem francuskim został w 1883 r. aresztowany i do 1885 więziony w Magdeburgu; później przebywał we Włoszech i w Szwajcarii. Wszechstronnie uzdolniony i niezwykle pracowity, obok różnorodnej twórczości literackiej (ponad 600 tomów) zajmował się muzyką, malarstwem i rysunkiem. Jako malarz tworzył romantyczne pejzaże, sceny rodzajowe i historyczne. Wykonał ogromną liczbę rysunków utrwalających „narodowe pamiątki” - zabytki dawnej architektury, sztuki czy budownictwa ludowego. Rysował też charakterystyczne typy i sceny rodzajowe oraz ilustracje do własnych utworów literackich. Uprawiał drzeworyt i akwafortę, odtwarzając m.in. widoki tatrzańskie rytowane według własnych rysunków.