Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – poetka, dramatopisarka i malarka; 1 voto Bzowska, 2 voto Pawlikowska, 3 voto Jasnorzewska; córka Wojciecha Kossaka, siostra Jerzego i Magdaleny pseudo Samozwaniec. Wszechstronnie uzdolniona i starannie wykształcona, początkowo traktowała swą twórczość plastyczną na równi z literacką, później jako wątek poboczny. Prawdopodobnie w latach 1918-1919 przez kilka miesięcy – jako wolna słuchaczka - uczęszczała do pracowni W. Weissa w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, wzięła też udział w wystawie w krakowskim Tow. Numizmatycznym (1915) i w TPSP (1916/17). Później, według Magdaleny Samozwaniec, miała wystawiać jeszcze w ASP (ok. 1917), w Zakopanem i w Warszawie (lata 20.). Mimo tak nikłej obecności jej prac na wystawach, wiele z nich sprzedawała, głównie wśród znajomych i przyjaciół, w kręgach literackich i artystycznych. „Główne czynniki kształtujące treść i nastrój jej prac malarskich” to wrażliwość, „fascynacja naturą, światem przyrody, bujna fantazja i wyobraźnia poetycka /../ W jej wczesnych, powstałych przed 1918, akwarelach i rysunkach o tematyce baśniowo-fantastycznej przetrwał klimat Młodej Polski i secesyjna stylizacja /../ Prace z lat dwudziestych cechuje swoisty prymitywizm – uproszczenie form przy jednoczesnym podkreśleniu ich zwartości i bryłowatości – wyraźny przejaw inspiracji sztuką formistów”(cyt za: E.Micke-Broniarek; patrz katalog: Artystki polskie, MNW Warszawa 1991, s.268-269). Wiele podrózowała, była m.in. we Francji, Włoszech, Turcji, Grecji i północnej Afryce. Jako poetka debiutowała w 1922 tomem liryków Niebieskie migdały, a w latach następnych wydała 14 dalszych zbiorów wierszy (m.in.: Różowa magia; 1924, Pocałunki; 1926, Wachlarz; 1927, Cisza leśna; 1928, Paryż; 1929, Róża i lasy płonące;1940, Gołąb ofiarny; 1941). Pisała też sztuki teatralne (m.in.: Egipska pszenica, Mrówki, Baba-dziwo, Zalotnicy niebiescy).