Arshile Gorky (Khorkom, Armenia 15 IV 1904 - Sherman, Connecticut, USA 21 VII 1948), wł. Vosdanik Adoian, jako dziecko przeżył w 1915 zagładę Ormian przez Turków, tracąc w tym czasie matkę. W 1920 wyjechał do Stanów Zjednoczonych do ojca, który przebywał tam od 1908. W 1922 wstąpił do New School of Design w Bostonie, w której pracował także jako nauczyciel. W 1925 przeniósł się do Nowego Jorku, tu zmienił nazwisko na Arshile Gorky i podjął studia w Grand Central School of Art, gdzie wkrótce zaczął również wykładać (1926-1931). Równolegle rozwijał indywidualne zainteresowania i próby artystyczne. We wczesnym okresie pozostawał pod wpływem impresjonizmu i postimpresjonizmu, szczególnie Paula Cézanne'a. Następnie zainteresował się kubizmem i sztuką Georgesa Braque'a, a szczególnie Pabla Picassa. W 1930 wziął udział w wystawie grupowej w nowojorskim Museum of Modern Art., w 1931 miał pierwszą wystawę indywidualną w Mellon Galleries w Filadelfii. W tym czasie kontaktował się i współpracował z artystami o zbliżonych zainteresowaniach, takimi jak Stuart Davis, Willem de Kooning i John Graham. W latach 1935-1937 pracował w ramach programu WPA Federal Art Project nad freskami dla dworca lotniczego w Newark k. Nowego Jorku, a następnie do 1941 nad innymi realizacjami w ramach tego programu. Kolejne wystawy indywidualne zaprezentował w Boyer Galleries w Nowym Jorku w 1938 i w San Francisco Museum of Art w 1941. W latach 40. uległ fascynacji sztuką surrealistów, szczególnie tych, którzy skłaniali się ku abstrakcji, jak Joan Miró, André Masson, Matta. Około 1944 poznał André Bretona i innych surrealistów, którzy w czasie wojny wyemigrowali do Ameryki. Wystawa indywidualna w Julien Levy Gallery w Nowym Jorku w 1945 zapoczątkowała współpracę z tą galerią. W okresie 1942-1948 część roku spędzał na plenerach w Connecticut i Wirginii. Po serii wypadków i nieszczęść osobistych, jakie dotknęły go w ciągu dwóch ostatnich lat życia, popełnił samobójstwo w wieku 44 lat.