Jan Świtka (Wiśniowa Góra pod Warszawą 7 X 1939, mieszka w Poznaniu)studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie ASP) w Poznaniu w latach 1958-1963. Po uzyskaniu absolutorium na Wydziale Architektury Wnętrz, w 1964 uzyskał dyplom w pracowni malarstwa prof. Zdzisława Kępińskiego (wcześniej studiował malarstwo pod kierunkiem Piotra Potworowskiego aż do śmierci artysty w 1962). Po studiach podjął i kontynuuje do dziś pracę pedagogiczną w macierzystej uczelni. W 1989 uzyskał tytuł profesora. W latach 1981-1984 pełnił funkcję prorektora ds. nauczania, a w latach 1978-1981 i 1993-2002 funkcję kierownika katedry malarstwa. Od 1972 przez rok uczył również rysunku w Zakładzie Architektury na Politechnice Poznańskiej, a w latach 1992-2004 był pedagogiem i kierownikiem pracowni malarstwa i rysunku w prywatnej Wyższej Szkole Sztuki Stosowanej "Schola Posnaniensis" w Poznaniu. Wystawia od 1965, brał udział m. in. w IV Biennale Młodych w Paryżu w 1965, Międzynarodowym Festiwalu Malarstwa w Cagnes sur Mer w 1972, wystawie "Pittura Contemporanea Polacca" w Neapolu w 1986 oraz ponad 100 wystawach zbiorowych w kraju, w tym w II, IV, VI Wystawie Złotego Grona w Zielonej Górze w 1965, 1969 i 1973. Miał też kilkanaście wstaw indywidualnych w kraju i za granicą. W malarstwie, towarzyszących mu studiach rysunkowych i uprawianej marginalnie grafice artysta używa motywów zaobserwowanych okiem kamery fotograficznej. Migawkowe ujęcia tłumu czy scen ulicznych rozbija na nieregularny raster plam, tworząc konceptualne serie przekształceń jednego motywu w czasie.