Marya Schayer-Gorska w latach 1884-1891 uczyła się w szkole Zakładu Głuchoniemych we Lwowie, później – do 1894 – studiowała malarstwo w lwowskiej Szkole Przemysłowej pod kierunkiem W. Kłapkowskiego i Tad. Rybkowskiego. Następnie się w prywatnych pracowniach M. Harasimowicza i Al. Augustynowicza. W 1900 wyjechała do Paryża, gdzie studiowała w Académie de la Grand Chaumière.
Studia ukończyła z odznaczeniem w 1903. Po powrocie do Lwowa udzielała prywatnych lekcji rysunków i malowała liczne portrety na zamówienie. W 1909 wyszła za mąż i przeniosła się do Warszawy Po pierwszej wojnie światowej przez szereg lat nauczała w warszawskim Instytucie Głuchoniemych. Od 1904 wielokrotnie wystawiała w TPSP we Lwowie, od 1906 w TPSP w Krakowie, a od 1908 stale w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1927 miała wystawę indywidualną.
Wojenne losy artystki nie są znane, według przekazów zginęła podczas powstania warszawskiego. Schayer-Gorska malowała olejno i pastelami, tworząc liczne portrety, pejzaże (z Paryża czy okolic Lwowa) oraz martwe natury i kwiaty (liczne Lewkonie, Róże, Astry). Jej prace znajdują się, m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie (Żaglówki i łodzie, 1904; Ołtarzyk majowy) i Muzeum Narodowego w Krakowie (Park w nocy, 1904; Popiersie dziewczynki, 1907).