Edmund Piotrowicz (7 VIII 1915 Chersoń, Rosja - 1 II 1991 Warszawa) studiował w ASP w Warszawie (1945-1950, dyplom 1953). Pracował jako pedagog w Państwowym Liceum Technik Teatralnych w Warszawie (1951-1965, dyrektor 1964-1965) oraz na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (od 1962, kierownik Katedry, następnie Zakładu Grafiki, profesor 1973). W latach 1960-1972 regularnie wystawiał na Biennale (od 1966 Międzynarodowym) Grafiki w Krakowie. Brał udział w licznych innych wystawach zbiorowych w kraju i za granicą, miał też wiele wystaw indywidualnych. Działał w ZPAP, był członkiem Stowarzyszenia Marynistów Polskich (od 1968). Laureat Nagrody Ministra Handlu Zagranicznego za twórczość marynistyczną w 1974. Uprawiał grafikę warsztatową (techniki metalowe, głównie sucha igła) i malarstwo. Znany był szczególnie z kompozycji marynistycznych w technice czarno-białej i jednobarwnej suchej igły, takich jak "Dziewięć w skali Beauforta", "Słońce" i in.