Cena uzyskana:
IInformacje o dziele:
W latach 1952-1956 obraz - wraz z całym zespołem prac ze spuścizny artysty –zdeponowany był w Muzeum Narodowym w Warszawie (pod numerem depozytowym 50 mak).
Około roku 1918 w obrazach i rysunkach Makowskiego coraz częściej pojawiają się dzieci. Artysta malował je także i wcześniej, teraz jednak stają się wiodącym motywem jego obrazów. Początkowo portrety dziecięce malowane są przeważnie na niewielkich deseczkach i – jak zauważa monografistka artysty prof. Władysława Jaworska – sprawiają wrażenie szkiców portretowych do większych kompozycji. Dzieci te charakteryzują się skupionym wyrazem twarzy, poważniejszym niż wskazuje na to ich wiek. Gama kolorystyczna tych prac jest ciemna.
Autorstwo Makowskiego poświadcza też technologia obrazu - m.in. rodzaj deski użytej jako podłoże (fazowanej jest wzdłuż poziomych krawędzi) i sposób oznaczenia pracy - wydrapane na odwrocie nazwisko autora oraz numer, a także niewielka karteczka z numerem depozytowym Muzeum Narodowego w Warszawie (50 mak). Na takich, identycznie znaczonych deseczkach namalowane są liczne obrazy pochodzące ze spuścizny artysty z jego paryskiej pracowni (w tym większy zespół prac...
Tadeusz Makowski:
Tadeusz Makowski (Oświęcim 1882 - Paryż 1932) - malarz, grafik; w latach 1903-1908 studiował malarstwo u Józefa Mehoffera i Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W czasie studiów podróżował do Wenecji, po ich ukończeniu wyjechał do Paryża i tam pozostał na stałe. W czasie I wojny światowej przebywał w Bretanii, przyjaźniąc się z Władysławem Ślewińskim. W 1916 wrócił do Paryża, skąd wyjeżdżał do Owernii, Holandii i Belgii. W początkach twórczości inspirował się malarstwem Pierra Puvis de Chavannes’a. W latach 1912-1915 w jego obrazach widoczna jest fascynacja kubizmem, a później także inspiracje dawnym malarstwem holenderskim i polską sztuką ludową. Z czasem artysta coraz bardziej upraszczał formę, dochodząc do stworzenia „własnego systemu znaków plastycznych“. Szczególnie często malował dzieci, w okresie późniejszym także starych ludzi, a zawsze chętnie kwiaty i pejzaże. Wiele wystawiał we Francji, natomiast w kraju nie był specjalnie znany. Jedyna większa wystawa jego prac odbyła się w roku 1936 w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki. Dziś jest uznany za jednego z najciekawszych malarzy polskich okresu dwudziestolecia międzywojennego. Jego twórczość, wnikliwie opracowana i omówiona w opracowaniach prof. W. Jaworskiej, prezentowana była w 1960 na wystawie monograficznej w Muzeum Narodowym w Warszawie, na wystawie w 1990/1991 prezentowanej w Bochum i Muzeum Narodowym w Warszawie i na ostatniej wystawie w Muzeum Śląskim w Katowicach i ponownie w Muzeum w Warszawie.
| Data aukcji | Nr kat | Wywoławcza | Uzyskana | Zmień: |
|---|---|---|---|---|
| 2008-12-07 | 102 | 140 000 zł | 140 000 zł | N/A PLN USD |
