Włodzimierz Nałęcz (Kijów 1865 - Jeruzal k. Skierniewic 1946) studia malarskie w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu rozpoczął w roku 1885. Kształcił się pod kierunkiem Iwana Ajwazowskiego i Lwa Lagorio. Wyjeżdżał na stypendia do Belgii, Szwecji oraz Norwegii, gdzie malował pod kierunkiem Adelsteena Normanna i Hansa Dahla. Naukę uzupełniał też w Akademii w Düsseldorfie i w Anglii. W 1893 powrócił do Petersburga i ukończył studia z tytułem „kłassnyj chudożnik“ i małym medalem srebrnym. Następnie, do 1899 przebywał w Paryżu. Nałęcz był przede wszystkim pejzażystą. W poszukiwaniu wciąż nowych motywów i inspiracji wyjeżdżał w liczne podróże, malując krajobrazy z wybrzeży Bretanii, Anglii, Szkocji, Skandynawii czy Krymu. Od 1907 stale mieszkał w Warszawie, gdzie był nauczycielem rysunku w Gimnazjum Górskiego. Po zakończeniu I wojny światowej, jako jeden z pierwszych polskich pejzażystów, malował wybrzeża Bałtyku, angażując się w propagowanie polityki morskiej Polski. Od roku 1920 prowadził letnie kursy pejzażu w swojej pracowni w Lisim Jarze koło Rozewia, a w 1922 założył Koło Marynistów Polskich i był jego długoletnim prezesem. Był także literatem; pisywał artykuły z zakresu sztuki oraz marynistyki. Wydał też kilka książek ilustrowanych własnymi rysunkami; wśród "Moje wędrówki artystyczne" (1914), "Na bursztynowym szlaku" (1926), "Album morski" (1930) - wspomnienia ze swych licznych i ciekawych podróży. Był kierownikiem artystycznym czasopisma „Bandera polska“ oraz współtwórcą miesięcznika „Morze“.