Ludwik Kurella (Warszawa 1834 - Warszawa 1902) - był jednym z wybitniejszych przedstawicieli polskiej kolonii artystycznej w Monachium, znanym i cenionym autorem obrazów, chętnie i niejednokrotnie za wysokie ceny, kupowanych przez „Kunsthandlerów”. Studia artystyczne rozpoczął w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie był ulubionym uczniem Rafała Hadziewicza. W roku 1857 wyjechał do Drezna i kształcił się w tamtejszej Akademii pod kierunkiem J. Schnorra von Carosfeld. Następnie podróżował po Europie, a w 1861 roku osiadł w Monachium i studiował w Akademii u W. Kaulbacha, J. Schraudolpha i A. Ramberga. Należał do monachijskiego Kunstvereinu, brał udział w wystawach, miał własną pracownię, przyjaźnił się z Józefem Brandtem, Maksymilianem i Aleksandrem Gierymskimi, Józefem Chełmońskim, Władysławem Czachórskim. Swoje obrazy nadsyłał także na wystawy krajowe do Warszawy, Krakowa i Lwowa. Około roku 1900 powrócił na stałe do Warszawy. We wcześniejszym okresie twórczości uprawiał malarstwo o tematyce religijnej i historycznej (Grosz czynszowy, Ucieczka do Egiptu, Śmierć Chodkiewicza), z czasem zajął się przede wszystkim malarstwem rodzajowym opartym na motywach polskiego krajobrazu i folkloru (Z jarmarku, Powrót z polowania, Wędrówka Cyganów, Z opłatkami, U przewozu). Malował także portrety i obrazy ilustrujące wiersze A. Mickiewicza (Rybka, Panicz i dziewczyna). W polskich zbiorach muzealnych obrazów Kurelli jest zaledwie kilka; powodzenie artysty na monachijskim rynku sztuki sprawiło, że przeważająca ich liczba trafiła do prywatnych kolekcji w Niemczech, Anglii i Stanach Zjednoczonych.