Ludwik Wiesiołowski (Księstwo Poznańskie 1854 lub 1856 - Warszawa 1892) - malarz, reprezentant nurtu akademickiego; studia artystyczne rozpoczął w roku 1872 u Wojciecha Gersona, w warszawskiej Klasie Rysunkowej. W latach 1874-1879 kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu pod kierunkiem W. P. Wereszczagina, P. P. Czistiakowa i P. M. Szamszyna. Jego prace studenckie kilkakrotnie nagradzano medalami Akademii. W roku 1879, na zakończenie studiów otrzymał tytuł „kłasnyj chudożnik”, wielki złoty medal za obraz Chrystus i jawnogrzesznica oraz stypendium na dalszą naukę za granicą. W 1880 wyjechał do Paryża a w 1881 przeniósł się na pięć lat do Rzymu. Po powrocie do kraju, w 1886 zamieszkał w Warszawie, gdzie otworzył szkołę malarską dla kobiet. Podczas studiów malował przede wszystkim obrazy religijne, w okresie „rzymskim” sięgał do tematyki antycznej, głównie z czasów cesarstwa rzymskiego, w latach późniejszych malował także obrazy z historii Polski - przeważnie z czasów piastowskich - oraz pejzaże i rodzajowe sceny z życia wsi. Jego obrazy są rzadkością na rynku antykwarycznym.