Romuald Oramus (Kraków 3 VII 1953, mieszka w Krakowie) uprawia malarstwo, rysunek i grafikę warsztatową. Ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Krakowie(1973), w latach 1974-1979 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, dyplom z zakresu malarstwa otrzymał w pracowni prof. Adama Marczyńskiego, aneks w pracowni miedziorytu kierowanej przez prof. Mieczysława Wejmana. Obecnie pracuje na stanowisku profesora w Instytucie Sztuki Akademii Pedagogicznej, jest również wykładowcą w Akademii Teologicznej. Tworzy cykle tematyczne, w których nawiązuje do codziennych sytuacji i zdarzeń, spotkań, ceremonii, pogrzebów i biesiad. Głównym bohaterem jest grupa ludzi, jej wzajemne relacje, zachowania i postawy. Świat z pogranicza realności przedstawia z nutą ironii i groteski. Maluje również metaforyczne portrety i akty w nadrealnym pejzażu. Jest autorem esejów o sztuce. Publikację „Radość iluzji malarskiej” wydana w 2004 w Krakowie Oramus ilustrował własnymi obrazami. Miał szereg wystaw indywidualnych, m.in.: 1994 w warszawskiej Kordegardzie; Galerii Piano Nobile (Kraków 1996), Jan Fejkiel Gallery (Kraków 1999), Galerii Pryzmat (Kraków 2004), Galerii DAP, ZPAP (Warszawa 2004). Jedną z ostatnich prezentacji twórczości Romualda Oramusa była wystawa w 2006 „Malarstwo z lat 1997 – 2005” pokazywana kolejno w Miejskiej Galerii Sztuki w Zakopanem, na Zamku w Pieskowej Skale, w warszawskiej Galerii Krytyków Pokaz i Galerii Sztuki Wozownia w Toruniu.