Franciszek Ejsmond (Krogulcza k. Radomia 1859 - Warszawa 1931) – malarz z kręgu „polskich monachijczyków”, ojciec malarza Stanisława i poety Juliana Ejsmondów. Studia artystyczne rozpoczął w Warszawskiej Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego. Następnie - w latach 1879-1886 - uczył się w Akademii Monachijskiej pod kierunkiem Gyuli Benczura i Alexsandra Wagnera; jego prace kilkakrotnie wyróżniano medalami, m.in. w roku 1887 otrzymał srebrny medal za Miłość macierzyńską. Letnie miesiące spędzał zazwyczaj w Polsce, przygotowując liczne studia i szkice z natury, które później wykorzystywał w obrazach malowanych już w Monachium. W 1894 wrócił do kraju i osiadł na stałe w Dąbrówce k. Grodziska. Swoją pracownię urządził na wzór wiejskiej izby ze sprzętami, narzędziami i ubiorami, służącymi mu za rekwizyty malarskie. Malował portrety, kompozycje figuralne, motywy z polowań, sceny rodzajowe (Swaty, Zaloty przy studni, Kabalarka) ale największa popularność przyniosły mu pogodne i nieco sentymentalne scenki z wiejskiego życia rodzinnego (Szczęście rodzinne, ABC - pierwsze czytanie, Pociecha rodziców, Przed kołyską). Swoje obrazy często i chętnie pokazywał na wystawach – tak w Monachium, jak i w Warszawie czy Krakowie. W 1896 uczestniczył w międzynarodowej wystawie w Berlinie, a w 1897 w wystawie w Petersburgu. Prace artysty znajdują się w zbiorach licznych muzeów polskich, m.in. w Białymstoku, Tarnowie, Warszawie, Krakowie, a także w Lwowskiej Galerii Obrazów.