Jerzy Benedykt Dorys (Kalisz 25 V 1901 - Warszawa19 IX 1990)zaczynał fotografować już jako dziecko w Kaliszu w 1914. Uczył się w średniej szkole muzycznej w rodzinnym mieście w latach 1918-1922. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. W latach 1925-1929 działał w Polskim Towarzystwie Miłośników Fotografii. Od 1927 brał udział w wystawach fotograficznych, pierwszą wystawę indywidualną miał w 1930. Fotografował sceny rodzajowe (widoki warszawskich ulic i typów z lat 20.), pejzaże, architekturę (cykl z Kazimierza nad Wisłą, uznany za pierwszy fotograficzny reportaż w Polsce), akty i portrety (szczególnie postaci ze środowisk artystycznych). Jego fotografie, mieszczące się w nurcie piktorializmu, odznaczają się miękkim rysunkiem. Chętnie stosował też techniki eksperymentalne, zbliżające fotografię do malarstwa, jak guma, bromolej itp. W latach 1929-1939 prowadził własny zakład fotograficzny w Warszawie. Lata II wojny światowej spędził częściowo w getcie warszawskim, następnie ukrywając się aż do Powstania u zaprzyjaźnionych Polaków. W 1946 otworzył nowy zakład fotograficzny przy Nowym Świecie, który działał do połowy lat 80. Zaczął na nowo wystawiać, uczestniczył w wielu wystawach fotografii polskiej za granicą (m. in. Nowy Jork 1979, Paryż 1980/1981, Paryż 1992). Obok pracy zawodowej i artystycznej rozwinął szeroką działalność jako jeden z założycieli Związku Polskich Artystów Fotografików (ZPAF). Był wieloletnim przewodniczącym Komisji Artystycznej Związku, a od 1961 jego członkiem honorowym. Działał też w Warszawskim Towarzystwie Fotograficznym oraz w Sekcji Fotograficznej ZAIKS. Jego prace znajdują się w licznych kolekcjach, w tym w zbiorach fotograficznych Muzeum Narodowego we Wrocławiu i Muzeum Sztuki w Łodzi.